کلاه مردان در شهریار و ملارد قدیم کلاه مردان بر سه قسم بود: نمدی، عرقچین و شاپو. عده
ای کلاه نمدی و عده
ای عرقچین بر سر می
گذاردند. عده
ای نیز از کلاه شاپو که کلاهی تمام لبه بود و به آن شاپگا می
گفتند استفاده می
کردند. مردان خانواده
های اعیان و اشراف و ثروتمند کلاه شاپو بر سر می
گذاردند […]

کلاه مردان در شهریار و ملارد قدیم

کلاه مردان بر سه قسم بود: نمدی، عرقچین و شاپو. عده
ای کلاه نمدی و عده
ای عرقچین بر سر می
گذاردند. عده
ای نیز از کلاه شاپو که کلاهی تمام لبه بود و به آن شاپگا می
گفتند استفاده می
کردند. مردان خانواده
های اعیان و اشراف و ثروتمند کلاه شاپو بر سر می
گذاردند و مردان خانواده
های معمولی، بیشتر از عرقچین استفاده می
کردند.

 

کفش مردان

1- گیوه: نوعی کفش که کف آن
 از چرم یا لاستیک
های ضخیم بود و رویه
ی آن از نخ
های ضخیم پنبه
ای بافته می
شد. گیوه بر چند نوع بود. گیوه معمولی که غالباً از یزد، قم و ساوه می
آوردند. گیوه کرمانشاهی که نوک آن پهن و کف آن از چرم بود. گیوه مَلکی که کف آن چرم و نوک آن باریک و برگشته بود و نوعی گیوه عالی و مرغوب که آن
را گیوه سنجانی می
گفتند. بیشتر اهالی ملارد قدیم گیوه می
پوشیدند.

2-چارُق: کفش چرمی که بندها و تسمه
های بلند داشت و به ساق پا بسته می
شد و بیشتر توسط کارگران پوشیده می
شد.

3- گالش: نوعی کفش لاستیکی که بیشتر در ایام بارندگی و گِل و لای بودن زمین مورد استفاده قرار می
گرفت.

4- کفش
 چرمی: همانند کفش
های چرمی
 که امروزه رایج است.

5- نعلین: نوعی دمپایی که کف آن چوبی و عقب نداشت و قسمت روی آن از چرم بود.

 

شلوار مردان

ـ بیشتر مردان در بیرون از منزل از نوعی شلوار به نام <بِز> که همانند شلوارهای کردی و با طنابی نازک بسته می
شد استفاده می
کردند.

کفش زنان

1-گالش: این کفش همانند گالش مردان بود و مورد استفاده آن نیز همان بود.

2- اُرسی: نوعی کفش چرمی و پاشنه
دار که به نوعی از آن <نعل بخیه> می
گفتند.

لباس زنان

لباس زنان ملارد قدیم عبارت بود از: شلوار، شلیته، روسری، چاقچور و چادر کمری.

زیورآلات زنان

از جمله زیورآلات زنان در ملارد قدیم، گوشواره
ای بود که به آن گوشواره تخته
ای می
گفتند. این گوشواره، سنگین و تاجدار بود و به جهت سنگینی آن، هنگامی که به گوش می
آویختند، توسط نخی آن
را به دور گوش می
بستند تا سنگینی آن باعث آسیب رساندن به گوش نشود.

برگرفته از : کتاب تاریخ و فرهنگ شفاهی ملارد قدیم (تألیف: معین
الدین محرابی و اعظم
السادات قاسمی)